ในคัมภีร์บริสุทธิ์…มีเพียงนบีอีซาเท่านั้นที่ถูกเรียกว่า “อัลมาซีฮฺ”
คำๆ นี้มีความหมายลึกซึ้งมากกว่าที่คุณคิด “อัลมาซีฮฺ” คือกรุบานที่จะนำเราไปพบกับ ทางเที่ยงตรง
คำว่า อัลมะซีฮฺ (مسيح) มีที่มาจากภาษาฮีบรู ฮามาชิอัค (המשיח) มีความหมายว่า ผู้ที่ได้รับการเจิม หรือ ผู้ที่ได้รับการแต่งตั้ง ซึ่งในธรรมเนียมของชาวยะฮูดี(ยิว)นั้น การเจิมตั้งนี้จะทำผ่านทางการชโลมด้วยน้ำมันศักดิ์สิทธิ์
แล้วเจิมตั้งเพื่อทำสิ่งใดล่ะ? ตามคติความเชื่อของชาวยะฮูดี(ยิว) ผู้ที่เป็นอัลมะซีฮฺจะถูกเจิมตั้งเพื่อดำรงตำแหน่งกษัตริย์จากเชื้อสายนบีดาวูด(ดาวิด) เพื่อปลดปล่อยชนชาติจากการถูกกดขี่โดยชนชาติอื่น รวมชาติเป็นหนึ่งเดียว รื้อฟื้นพระวิหารในเยรูซาเล็ม และทำให้เกิดสันติสุขแก่บรรดาประชาชาติ ซึ่งบทบาทและหน้าที่หลายๆ อย่างของอัลมะซีฮฺถูกพยากรณ์ไว้ล่วงหน้าแล้วในคัมภีร์ก่อนหน้าทั้ง เตารอต ซะบูร และข้อเขียนของนบีคนอื่นๆ
อย่างไรก็ตามในคัมภีร์ก่อนหน้าเองอย่างคัมภีร์ซะบูรของนบีดาวูดก็ดี หรือในข้อเขียนของศาสนทูตหลายท่าน ทั้ง นบีอิชายา (อิสยาห์) นบีดานยาล (ดาเนียล) นบีซะกะรียา (เศคาริยาห์) ได้ระบุไว้ว่าก่อนที่อัลมะซีฮฺจะบรรลุเป้าหมายในการนำพาสันติสุขมาถึงประชาชาตินั้น ท่านจะต้องทนทุกข์และถึงกับต้องเสียสละชีวิตก่อนเพื่อจะนำมาซึ่งสันติสุขนั้น และไม่เพียงเท่านั้นแต่เพื่อการชำระล้างความผิดบาปในฐานะผู้ช่วยให้รอดด้วย รายละเอียดในส่วนนี้จะกล่าวถึงในตอนต่อๆ ไป
